Workshops
Pipe pavilion | پاویلیون لوله ای
Persian
نام ورکشاپ: پاویلیون لوله ای
مدیر پروژه: فرناز فتاحی /فوق لیسانس معماری دیجیتال از دانشگاه تکنولوژی سیدنی استرالیا، مدرس رشته معماری
تیم طراحی و اجرا: احمد فراهی، آرمین اکبری، الهه قرایی، مهدیس اسدآبادی، کامیار احمدی آذری، فربد یحیی پور، سارا محمودی، مهنوش هاشم آبادی
تیم اجرایی:
ابراهیم هاشمیان، حميد فرخی، انيسه شهدادی، مهراز تمری، پريسا حيدريان، دانیال ثنا گستر، صمد صابری، جابر عفتی، بهاره حاتمی زاده، مينا سپهروش، سعيد گوهری، مرتضی جان محمدی، محمدرضا برادران مطیع، محمدجواد قلی زاده، علیرضا پور ذوالفقار، ستاره میرشاهی، گلناز روحانی، هانیه خادم، مهدیه حسینی
تاریخ: آبان و آذر 1393
مدل سازی پارامتریک: آرمین اکبری
مشاوره اتصالات: نويد صانعی
مهندس سازه: علی محب علی
محل برگزاری: دانشگاه خيام مشهد
مشاهده و دانلود ویدیو: بر روی لینک کلیک نمایید
پاویلیون لوله ای دانشگاه خیام توسط دانشجویان معماری و تحت نظارت و سرپرستی فرناز فتاحی ساخته شد. این پاویلیون موقتی تعاملی است مشترک بین تفکر طراحی مفهومی و استفاده از ابزارها و تکنیک های دیجیتالی که با ساختاری دست ساز خود را به مخاطب عرضه می دارد. این پروژه در نظر دارد با بررسی فرآیند مدل سازی دیجیتالی و ساخت الگوهای هندسی پیچیده از پتانسیل دانشجویان در قالب یک کار گروهی و مشترک استفاده نماید. فرآیند نصب پاویلیون توسط 28 نفر از دانشجویان معماری در بازه 6 هفته ای از طراحی تا ساخت به طول انجامیده است . این سازه موقتی به ارتفاع 2/9 متر و به طول 6 متر گسترش یافته است.
کانسپت
ویکرد مفهومی طراحی این پاویلیون، ساختارهای پایدار را جستجو و کاوش می کند . متریال مقوایی این ارگانیسم از سطحی سخت که همان بستر شکل گیری آن می باشد ظاهر می شود و هویت ارگانیک خود را در برابر این ساختار سخت بیان می کند . این ارگانیسم از 1014 لوله ی مقوایی قابل بازیافت تشکیل شده که نشان دهنده هویت پایدار و مفهوم upcycling یا فرآیند بهیافت می باشد. به طور کلی فرآیند بهیافت پا را از عرصه ی فرآیند بازیافت فراتر نهاده و رسیدن به این هدف را با استفاده از محصولاتی که آنها را به عنوان مواد دور ریختنی می شناسیم شروع می کند و با تبدیل این مواد به محصولاتی سودمند و حتی با ارزشی فراتر از ارزش اولیه بر ارزش بالقوه ی این مواد تاکید می کند. می توان گفت که این رویکرد از بهینه سازی علاوه بر کاهش بکارگیری مواد خام طبیعت، موجب کاهش هرچه بیشتر اثرات مخرب تولیدات صنعتی و تبعات ناشی از آن بر محیط اطرافمان می شود. از این رو این روش تلاشی است ارزشمند، که با کاهش ردپای انسان در طبیعت به کاهش آلودگی آن منجرمی شود.ساختار کلی این پاویلیون بر اساس سناریو روند مصرف لوله های مقوایی در صنعت چاپ که پس از مصرف به مادهای غیرموثرتبدیل می گردد و سپس استفاده مجدد آن در این سازه می باشد. فرم این پروژه نشانگر تبدیل محصولاتی دورریختنی به عنوان اجزای ساختاری پاویلیون به ماده ای قابل استفاده می باشد.
طراحی
مرحله ابتدایی فرم نشان دهنده ارزش صنعتی اولیه لوله های مقوایی به عنوان عملکردی است که از ابتدا برای مقواهای لوله شده در نظر گرفته شده است . لازم به ذکر است که از این لوله های مقوایی به عنوان یک عنصر نگهدارنده برای رول های کاغذ در چاپخانه ها استفاده می شود. هنگامی که این محصول ما را به هدف اولیه که همان استفاده از آن در جهت برآوردن نیاز اولیه است می رساند، ارزش آن به طور قابل توجهی کاهش می یابد. لذا این مفهوم از طریق کاهش ارتفاع فرم به همراه بی توجهی به چشم انداز فضای سبز همجوار که خود نماد جدا شدن صنعت از طبیعت است بیان می شود. این مرحله نشان دهنده آثار تخریبی و بی ثمر بودن محصول صنعتی است، به طوری که در این مرحله انسان کالای صنعتی را با توجه به ناکارامدی آن پس از استفاده به عنوان کالایی دور انداختنی تلقی می کند و در نتیجه آن را در طبیعت رها می کند.
بکار گیری لوله های مقوایی مصرف شده به عنوان یک عنصر سازه ای برای ایجاد یک فضا باعث می شود تا ماهیت ارزشمند و بالقوه پنهان در این محصول در قالب یک عملکرد متعالی یعنی ایجاد یکفضای معماری ظاهر شود. این مرحله را می توان به منزله بدست آوردن مجدد ارزش و پیدایش هدف در نظر گرفت. سعی شده است این سیر تکاملی از طریق افزایش ارتفاع و نوع جهت گیری پاویلیون به لحاظ فرمی بیان شود به طوریکه با افزایش ارتفاع و تغییر فرم و تبدیل آن از یک سطح عمودی به یک قوس معماری، کلیت فرم شکل می گیرد. به طبع این تغییر در ساختار، فضایی سرپناه مانند را برای مخاطب فراهم می آورد که این خود از ارزش بیشتری نسبت به مرحله اولیه ی فرم پاویلیون برخورداراست .در این مرحله جهت گیری فرم نسبت به باغچه ای که در همجواری آن قرار دارد تغییر کرده به طوری که علاوه بر رو نهادن به طرف فضای سبزی ، آنرا در آغوش می گیرد. همان طبیعتی که در اصل سرمنشاء تولید لوله های مقوایی و تمامی تولیدات صنعتی می باشد. طراحی عملکردگرا و مفهومی در این قسمت با ایجاد یک فضای معماری توسط شکل گیری یک قوس نیمه، فرصت تامل به همراه مشاهده طبیعت در آغوش گرفته شده را برای کاربران فراهم می سازد.
ساخت
الگوی ممتد لوله ای پاولیون بر روی یک صفحه سه بعدی انتشار یافته که این فرم با شکل گیری هدفمند، مفهوم upcycling یا همان فرآیند بهیافت را عرضه می کند . بر این اساس فرم سطح، تاثیر پذیری مستقیم بر روی شکل گیری عمودی الگوی لوله های مقوایی دارد. همچنین این الگو به واسطه دگرگونی و ایجاد نوسان بین رابطه موجود در طول لوله ها و ضخامت این عناصر ایجاد شده است، به گونه ای که بهینه سازی گسترش الگوی مدولار در هنگام افزایش ارتفاع فرم با کاهش همزمان ضخامت و ارتفاع لوله ها رخ داده است . مشخصات لوله های مختلف، برنامه ریزی شده می باشد و بر طبق پارامترهای ساختاری در فرم به کار رفته اند به طوریکه لوله های ضخیم تر و قوی تر به عنوان عناصر ساختاری برای تحمل بار، ثابت به زمین تعبیه شده اند . به جهت حصول اطمینان از ثبات کلی سازه با استفاده از ترکیب میلگرد و بتن در مدولهای پایه اتصال آنها به زمین تقویت شده است . لوله های نازک تر در شکل دادن به قوسی استفاده شده است تا به طور همزمان علاوه بر فیلتر کردن نور به عنوان یک عنصر بصری ، کاهش وزن قوسی را نسبت به مدول های پایه ایجاد کنند.
استفاده از نرم افزار "گرس هاپر سه بعدی" این امکان را فراهم آورد تا هر مدول دارای یک کد منحصر به فرد شود، به طوری که هر مدول با این کد دارای جایگاهی خاص و از قبل تعیین شده در ساختار کلی پاوایلیون است. این روش توسط ایجاد یک شبکه مثلثی متعلق به محل اتصالات، به صورت نقطه ای کد گذاری و تعریف شده است. این تکنیک، اتصال هر مدول با مدول های همجوار که به وسیله ی بست پیچ و مهره ای اجرا شده اند را فراهم می آورد. هر قطعه عمدتا با 8 اتصال اختصاصی با مدول های مجاور خود در ارتباط است که به طور کلی مجموع این اتصالات به حدود 8200 عدد می رسند. این اتصالات به منظور نشان دادن نوع ارتباط مدول ها به صورت نمایان در کل پاویلیون به کار رفته اند. کل ساختار و الگوی سطح پاوایلیون به 8 بخش مجزا تقسیم شده اند که با لولا های جداشونده به هم متصل اند، وجود این لولا ها اجازه می دهد تا فرایند مونتاژ آسان تر و جداسازی مجدد قطعات فرم مورد نظراسان تر انجام شود. طراحی فرم این پاویلیون،متشکل از روند تغییر فرم سطح در حال ظهور و برخاسته از بستر محیطی که در آن قرار دارد با مفهوم یا بهیافت می باشد. فرآیند پروژه این الگوی مدولار یکپارچه، باعث ایجاد یک فرصت منحصر به فرد و انگیزشی برای آشنا شدن هرچه بیشتر با طراحی سازه های سازگار با محیط زیست از طریق طراحی پارامتریک را برای دانشجویان به ارمغان آورد.
English
Name: Pipe Pavilion | Student Workshop
Location: Khayam University, Mashad, Iran
Project Director: Farnaz Fattahi (Master of Digital Architecture‐ UTS) ‐ Architecture lecturer
Design & Fabrication:
Ahmad Farahi
Armin Akbari
Elaheh Gharayi
Mahdis Asadabadi
Kamyar Ahmadi Azari
Farbod Yahyapour
Sara Mahmoudi
Mahnous Hashemabadi
Fabrication Team:
Ebrahim Hashemian
Ebrahim Hashemian
Hamid Farrokhi
Ensieh Shahdadi
Mahraz Tamri
Parisa Heidarian
Danial Sanagostar
Samad Saberi
Jaber Efati
Bahareh HAtamizadeh
Mina Sepehrvash
Saeed Gohari
Morteza JanMohamadi
Mohammad Reza Bardaran Motie
Mohammad Javad Gholizadeh
Alireza Pourzolfaghar
Setareh Mirshahi
Golnaz Rohani
Hanieh Khadem
Mahdieh Hosseini
Date: 2014‐10‐06 to 2014‐11‐06
Type: Pavilion, Student Works
Computer parametric modeling: Armin Akbari
Fittings consultant: Navid Sanei
Structural consultant: Ali Mohebali
The Khayam University PIPE pavilion was constructed by architecture students under the direction and supervision of Farnaz Fattahi. This temporary pavilion explores the interaction of conceptual design thinking and the use of digital tools with hands on construction techniques. Additionally, the project aims at utilizing the students potential working with digital modeling and expediting construction of the complex geometric pattern. This temporary installation was assembled by 28 architecture students over a six weeks period of design and fabrication. The structure of this pavilion is 2.9 meters high and spans across 6 meters. The conceptual approach to the realization of this pavilion explores sustainable structures. Emerging from the hard concrete surface, an organism of the cardboard matter stating its existence against the harsh platform. The organism constituting of 1014 recycled cardboard pipes has an identity of sustainability and resembles the notion of up‐cycling. The creative reuse of taking the process of recycling to a greater application by the act of transforming by‐products into usable materials.
Upcycling not only reduces the usage of raw materials, it also requires less space for landfill waste. In a way, it is a respectful attempt to decrease human footprint on environment by reducing pollutants. The concept of this pavilion is formed by the paper plotters cardboard pipes journey from the useful stage to useless by transforming the mere cardboard by‐product into a structural component. The beginning of the form indicates the initial industrial value of the cardboard pipe as a platform structure for paper rolls. Once the product has served its purpose, its value is significantly reduced. This is displayed through the forms decreasing notion in height in conjunction with disregarding the neighboring landscape, symbolizing the detachment of industry from nature.
This phase represents the degradation of the uselessness of the by‐product. The stage where humans call a discarded product waste, and due to its inefficiency it is consequently abandoned it in nature. The manipulation of the used cardboard pipes as the substantial component to create a space increases the value of these pipes by indicating the discovered potential in this by‐product to serve a new function hence regaining a valuable purpose. This evolution is made possible by the transformation of the pavilions height and contouring direction. As the height increases, the form transforms from a vertical surface to an architectural arc creating a sheltering space which is of greater value in comparison to the initial stage of the structure. The forms direction is also reversed towards the abandoned landscape. Therefore embracing nature which in essence is the source of the cardboards origin. The holistic design creates an architectonic space within the created semi enclosed arc promoting a spatial quality allowing the users to pause and realize the view of the embraced landscape.
The Pavilion The pavilion continuous tubular pattern is generated through a 3d surface. The surface form is modified by its ambition to serve as a narrative of the projects conceptual up cycling objective. Accordingly the aggregated pattern of vertical cardboard pipes is informed by the surface shape. The formation of the metamorphic pattern is produced by the symbiotic relation of the modules length and thickness fluctuation. As the form develops, optimization occurs in the modular pattern by reducing simultaneously the thickness and height of the pipes as the forms elevation increases. The various pipe specifications are programmed to be allocated on the form according to the structural parameters. The thicker and more robust pipes are predetermined as load barring structural elements fixed to the ground, ensuring the stability of the structure by using a combination of rebars and concrete within these base modules. The thinner and less rigid pipes are used to shape the arc simultaneously filtering light and shifting the arcs weight through to the base.
Using grasshopper3D each module is assigned a unique code based on the pipe rows indicating its identity within the created network. This triangular grid of connections conceived was defined by coded connection points. The connection technique is made of bolts and screws fixing each module to its neighboring fragment. With Predominantly 8 connections between adjoining modules, the form uses approximately 8200 connectors revealing the strong interconnection created in the surface. The surface Pattern is dissected into 8 groups by hinges allowing an easier assembly and disassembly of the form. The grid created by the triangular symbiotic relation formalized by the continuous and metamorphic shape reinterprets the growth of the smooth pattern transition emerging from te ground to the arc and back to the ground. The unified patterned form created a unique opportunity to experiment through parametric design and fabrication process conveying the design motive of emergent sustainable structures through up cycling.