En
Kamvari architects a young architecture practice selected to design the Iran pavilion at the prestigious London design biennale
Project director: Omid Kamvari
Design team: Amir Keshavarzian, Setareh Barimani, Masoud Saeedian
Director's statement & Theme
The theme for 2018, Emotional States, looks to provoke a broad interpretation across design disciplines, interrogating how design affects every aspect of our lives – the way we live and how we live – but can also influence our very being, our emotions and experiences.
Biennale Director, Dr Christopher Turner, asks countries to address the theme from a diversity of viewpoints; variation and difference in design identities should be explored in countries’ proposals and designs. Emotions are universal, with shared meanings that transcend borders. Thoughtful design and technology can create positive emotional experiences, facilitating new social possibilities by enabling connectivity and contact, and the forging of meaningful connections between people.
The discipline is at the forefront of change-making, with architects and designers working imaginatively to try and create positive conditions for human flourishing, and hope countries and territories will explore such socially responsive designs here. But for every problem designers solve, inevitably more are created. In their installations and exhibits, design teams are encouraged to examine the full spectrum of emotional experience, from anger to surprise, sadness to disgust, and to propose radical and provocative ideas that transcend aesthetics. Amongst other questions, national entries might ask: How can design evoke, visualise, communicate and manipulate emotions? How can designers help strengthen citizen and community engagement by encouraging positive feelings, promoting and supporting well-being? Conversely, how can design provoke and address negative affects, such as anger and stress?
Our proposal for Biennale builds on the theme of emotions by attempting to highlight and bring to the forefront the emotional state of a young and dynamic country with a long and illustrious history, coming to terms with the ever changing pace of contemporary life. Everything revolves around a flux between the past, present and future.
The contrast between the two and the requirements of some designers to preserve the past and vernacular and others whom are forging ahead has created a state of ambiguity in terms of design identity and possible ways forward. Our pavilion attempts to highlight and address this by looking at the Mogharnas one of the most recognisable historic features of Iranian and Islamic architecture and update it in regards to contemporary technology and design by 3-d printing a wireframe from metal.
The wire frame builds on a cage as symbol of entrapment whilst dematerialising the Mogharnas and highlighting manufacturing capabilities and advanced technologies. The de materlisation of the Mogharnas strips away the un needed and performative, wiping away acoustic features and using geometry the most fundamental part of as it.
The blending of the circle and square relies on this geometry, but the ornament and differentiation in scale achieved allows for a dramatic shift from the large to small or human scale. For us this is the key, the humanisation of space and volume and the connection between people and architecture. In this way the pavilion refers to and builds on a wonderful history while updating manufacturing and design to highlight a possible way forward. The traditional can be used and updated and the comprise can be a beautiful object such as this pavilion. Our pavilion attempts to raise this issue but in doing so put forward a way to proceed.
At KA we believe lessons from the past can be used to project forward in regards to a brighter future.
The pavilion symbolically attempts to show that this flux between past and present should not only not be frowned upon but used as inspiration to create a better future.
An outstanding example of International collaboration and London’s unique place within the design scene, Kamvari Architects were selected to contribute to the London design Biennale. Their proposal for the Iranian contribution balances contemporary design, advanced manufacturing with a strong recognition of the Materiality and the cultural heritage and traditional and Islamic Iranian Architecture.
Fa
دفتر معماران کامورى براى همکارى بین المللى با این دوسالانه طراحى برجسته که در یکى از نقاط مهم لندن و با حمایت صادق خان شهردار این شهر برگزار مى شود انتخاب شد. طرح پیشنهادى این دفتر طراحى امروزى، تکنولوژى هاى پیشرفته ساخت و میراث هنرى و فرهنگى و ذات معمارى سنتى ایرانى را در توازن باهم در بر گرفته است.
مدیر پروژه : امید کامورى
تیم طراحى: امیر کشاورزیان، ستاره بریمانى
طراحی فنی: مسعود سعیدیان
سخن مدير دوسالانه طراحي لندن و درونمايه آن
تم "حالات احساسى" براى دوسالانه سال 2018 درپى نمایش تعاریف متنوعى از این عبارت در زمینه هاى مختلف طراحى ست تا از این طریق به این پرسش پاسخ داده شود که طراحى چگونه ضمن تاثیر گذارى دائم بر کیفیت و نحوه زندگى ما، توانسته هویت ما، از جمله مهم ترین تجربیات و عواطف و حالات احساسى را تحت تاثیر قرار دهد.
دکتر کریستوفر ترنر، مدیر بیناله لندن، از کشور هاى شرکت کننده درخواست کرده بود که از منظر تکثر گرایى، تنوع در هویت طراحى و تضاد و تفاوت در طرح هاى پیشنهادى به تمِ دوسالانه پاسخ دهند. احساسات و حالات حسى پدیده اى حهانى ست که از مرز ها عبور مى کند. امروزه طراحى به خلق موقعیت هاى اجتماعى و تحربیات احساسى مثبت کمک مى کنند و براى ایجاد احساسات و عواطف مثبت از طریق ارتباط موثر مردم در تلاشند. از طراحان گرفته تا معماران، با به کارگیرى تخیل و خلاقیت در در پى خلق تحربه هاى مثبت براى کشور هاى در حال رشد اند.
اما از سوى دیگر با هر مشکلى که طراحان دنیاى امروز حل مى کنند مشکلات بیشترى خلق مى گردند. به تیم ها و کشور هاى شرکت کننده توصیه شده است که در طرح هاى پیشنهادى خود گستره اى از احساساتى که انسانِ امروزى با آن دست و پنجه نرم مى کند، از خشم و تعجب تا غم و نفرت در طرح هاى خلاقانه، بحث برانگیز و واجد ویژگى هاى زیبایى شناسانه با نگاهى ملى و فراملى منعکس کنند . در کنار و آرزو ها را منعکس مى کند یا بر مى انگیزد، باید پرسید طراحى چطور مى این پرسش که طراحى چگونه حالات احساسى مثبت، امید ها تواند احساسات منفى مانند غم، خشم یا ترس را مورد اشاره قرار دهد؟
طرح برگزیده معماران کاموری برای پاویون ایران از زبان امید کاموری
در پاسخ به تم "وضعیت هاى احساسى" به عنوان محور اصلى دو سالانه طراحى لندن، طرح پیشنهادى دفتر معماران کامورى براى پاویون این دوسالانه با تمرکز بر درونمایه حسى، وضعیت احساسى و عاطفى جمعى حال حاضر مردم ایران را به معرض نمایش گذاشته است. در ایران همه چیز گردِ تحولات ناشى از مقایسه دائم بین گذشته، حال و آینده شکل مى گیرد. کشورى جوان پویا و با جمعیت زیاد تحصیل کرده مانند ایران براى درك صحیح از گذشته طولانى و غنى خویش و تطابق همزمان آن با زندگى دائما در تغییرِ جهان معاصر دچار مشکل است. کشمکش دائمى میان آن دسته از افراد که قائل به "حفظ گذشته و عناصر بومى" و آنها که معتقد به "پیشروى هرچه سریعتر به جلو"هستند، به حالتى از ابهام و سردرگمى در مسیر پیش روى جامعه ایرانى ختم شده است.
در همین راستا پاویون ما با نگاه مجدد به مقرنس، یکى از عناصر اصلى شاخص و تاریخى معمارى بومى ایرانى و اسلامى، و ارتقا آن از حیث طراحى و تکنولوژى ساخت مثل پرینت سه بعدى فلزات به این موضوع اشاره و بر اهمیت آن تاکید مى کند. قاب هاى مشبک به شکل یک قفس که نمود فیزیکى مفهوم حبس گذشته در مسیر مبهم حرکت بسمت تکنولوژى امروز و فرداست ضمن ایجاد حجم مقرنس در بطن خود و واکاوى و تجزیه ى آن، ظرفیت هاى بازسازى عناصر گذشته با متریال نوین و تکلنولوژى هاى جدید. پیشرفته نظیر پرینت سه بعدى را به نمایش و محک مى گذارد در این رویکرد تجزیه و باز تعریف مقرنس به حذف بارِ عملکردى و اکوستیکى این المان و دستیابى به ذات آن، یعنى کارکرد حجمى، و بکار گیرى اش در سازه اى امروزى کمک مى کند.
چیزى که نخست در طرح پاویون به چشم مى خورد ترکیب احجام مدور مقرنس با مستطیل هایى که آنرا در بر مى گیرند است، اما کارکرد تزئینى مقرنس، تغییر بنیادین در ابعاد و کالد زدائى از مقرنس منجر به تحول در عملکرد آن به سمت مقیاس انسانى مى شود "انسانى تر کردن" فضا و احجام گذشته در قالب امروزى و پیوند دوباره آنها به کارکرد هاى مردمى در معمارى مدرن یکى از محور هاى کلیدى طراحى ماست به طور معمول به "قفس" به عنوان عنصرى زشت و زیبا نگاه مى شود. قفس زیبایى را در دام مى اندازد و همزمان قادر به نگهدارى زشتى ها و ترس هاى ما در خود است، چنین تاویل و خوانش دوگانه اى از پدیده ها چیزى ست که دائما و به شکل روزمره با آن در ایران مواجهیم ما در بطن این قفس عنصرى تاریخى در معمارى ایران مانند مقرنس را به عنوان منبع الهام قرار داده ایم تا در عین ارجاع به زبان معمارى بومى، تنش و ابهام ناشى از دوگانگى هاى مورد اشاره در بالا را به کالبد دراوریم. تجسمى از فرهنگ گذشته و فرهنگ تنش آلود و پر ابهام امروزى که در سالیان پیش رو هم ادامه خواهد داشت.
در این پاویون طرح خارجى مقرنس با متریال معاصر و امروزى که با نوین ترین شیوه هاى ساخت پرینت سه بعدى شده اند شکل گرفته است، .تا با کالبد زدایى از ظاهر مقرنس به ماهیت حجمى آن به عنوان یکى از مهم ترین المان هاى حجمى در معمارى ایرانى دست یافته شود. به عبارت دیگر در ایران به اکثر پدیده ها مى توان دو سویه نگریست که درآن عمدتا برداشت هاى شخصى تعیین کننده اند، بهمین دلیل طرح پاویون ما امکان این تاویل دوگانه را بر اساس دریافت و ادراك شخصى به بازدید کنندگان مى دهد. قفسى با زیبایى کهن حبس شده در آن؟ یا صندوقى براى نگه داشتن ترس هاى زندگى معاصر؟ پیشروى به سمت جهانى شدن یا تغییرات ناگهانى اجتماعى و فرهنگى؟ طرح پیشنهادى ما علاوه بر تجسم بخشیدن به این تضادها رویکردى انتقادى به وضعیت احساسى ایران کنونى دارد.