ساختمان مسکونی نیمرخ

/29

اطلاعات پروژه

نام: ساختمان مسکونی نیمرخ/
آدرس: اصفهان، خیابان اردیبهشت، کوچه طباطبایی/
شرکت مشاور: دفتر طراحی معماری نظام عسکری/
معمار: نظام عسکری/
تیم طراحی: مریم عسگری نژاد، پوریا رادمنش، محمد رنجبر، پروانه محسنی، بهناز شمسایی
تاریخ: ۱۳۹۴- ۱۳۹۵/
مساحت زمین: ۲۲۴ مترمربع/
مساحت ساخته شده: ۴۵۰ مترمربع/
نوع: مسکونی/
مهندس سازه: مهندس طوقی/
تاسيسات مکانیکی: بابک ایزدی/
تاسیسات الکتریکی: حامد گودرزی/
نورپردازی: حامد گودرزی/
مدیر اجرایی: نظام عسکری/
تیم اجرایی: محمد فرزانه، محمد ابراهیمی، پوریا م عبدی
نظارت: نظام عسکری
پیمانکار: نظام عسکری
طراح سه بعدی:‌ مریم عسگری نژاد/
گرافیست: پروانه محسنی/
ماکت ساز: محمدامین رنجبر/
عکاس: فرشید نصرآبادی/
بودجه: ۱۲.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰ ریال
کارفرما:‌ اسمائیل رخبر
جایزه: رتبه اول جایزه معماری داخلی، مجله معماری و ساختمان، سال ۱۳۹۶
مصالح: آجر بوژاک، پارکت بلوط اوکراین، پلی لاک مات اتریش، آلومینیوم اصفهان آلفام، سنگ کوارترز رویال تاپ، تاسیسات Air Well

توضیحات

پیش زمینه طرح
امروزه تلاش برای بازیابی هویت از دست رفته در کشورهای کمتر توسعه یافته گروه زیادی از افراد را به سمت بازگشت به سنت ها رهنمون کرده است، در این میان گروهی از شهرنشین ها که عمدتا از زندگی به سبک آپارتمان نشینی در شهرها ناراضی هستند تلاش مینمایند تا با خرید زمین های مسکونی با قطعات کوچک و ساخت چندین واحد آپارتمان که تماما در اختیار آنان باشد بر برخی از مشکلات زندگی آپارتمانی نظیرکمبود فضا، عدم محیط خصوصی و... فائق آیند، در حالی که کاملا به این نکته بی توجه هستند که مشکل اصلی در ذات طراحی به سبک آپارتمان نشینی است و نه در ابعاد آپارتمانی که آنان در اختیار دارند و یا تعداد آن.

چالش های طرح
۱-قرارگیری ساختمان در انتهای یک کوچه ی بن بست با عرض ۴ متر که کاملا ملک مورد نظر را در محاصره ی واحدهای مسکونی اطراف قرار داده بود و عملا هیچ گونه دید و منظر مناسبی وجود نداشت.
۲-اضافه ارتفاع غیرمجاز همسایه ی شمالی به میزان ۴ متر که علاوه بر مسدود کردن دید اصلی ساختمان ، عملا نورگیری از جبهه ی جنوب را در بیشتر ساعات روز با مشکلی جدی روبرو کرده بود.
۳-خواسته های کارفرما که توامان به دنبال بازیابی خاطرات زندگی کودکی در خانه های امن و وسیع حیاط مرکزی (که عمدتا فرآیند زندگی در آنها از دید همسایگان پنهان بود) از یک سو و از سوی دیگر داشتن فضای معماری با استانداردها و قالب معماری مدرن امروزی بود.

ایده طرح
تمرکز اصلی در فرآیند طراحی بر دستیابی به حداکثر انرژی، نشاط و جنب و جوش در درون کالبد معماری بود تا بدین وسیله هم افزایی انرژی مثبت فضاهای داخلی بر کاستی های ذاتی ملک غلبه کند و معماری از درون شکوفا شود، در بخش بیرونی سعی بر آن بود که همچون الگوی متداول معماری مناطق کویری ایران از پرگویی و تظاهر بیجا پرهیز شود و اتفاقات پیرامونی بنا تنها و فقط بر اساس نیازهای اصلی شکل گیرند. برای غلبه بر معضل نورگیری تلاش گردید تا با ایجاد فضایی میان تهی نظیر آنچه در حیاط های مرکزی دیده می شود نور کافی از آسمان مستقیما به داخل کالبد تزریق شود، برای دسترسی به حداکثر پویایی در فضای داخلی سعی بر آن شد تا سیستم حرکتی حول این فضای میان تهی شکل گیرد و دیدهای مناسب داخلی بین طبقات با استفاده از اختلاف ارتفاع درسطوح میسر گردید که تماما از فضای میان تهی گذر می کنند و به پویایی فضای داخلی کمک می نمایند.