اطلاعات پروژه
نام: کارخانه نوآوری گفتگو
آدرس: تهران، گیشا، نمایشگاه دائمی بوستان گفتگو
دفتر معماری: دفتر معماری اینسِت
معماران مسئول: مهدی قزل ایاغ، امین خاکسار
تیم طراحی: فاطمه فضلی خانی
مدیر اجرایی: محمدرضا رحیم زاده
تاریخ: ۱۴۰۳-۱۴۰۲
مساحت زمین: ۸۰۰۰ مترمربع
مساحت زیربنا: ۱۵۰۰ مترمربع
نوع: بازسازی، طراحی داخلی، عمومی
مشاور سازه: سازمان مشاور فنی و مهندسی شهر تهران
تاسیسات مکانیکی: سید امیرعباس حسینی
تاسیسات الکتریکی: محمد رمضانی
نورپردازی: شرکت 4m، اکووات، شعاع
اجرا: دفتر معماری اینسِت
تیم اجرایی: علی اکبرشاهی
نظارت: مرکز تهران هوشمند
پیمانکار: هاتف شهر
گرافیک: رضا فرزانه
کارفرما: کارخانه نوآوری گفتگو
عکاس: استودیو حمزه لویی
توضیحات
بازآفرینی فضاهای شهری، به ویژه تبدیل فضاهای مرده و فراموش‌شده به کانون‌های پویای فعالیت‌های جمعی، یکی از وجوه ممیزه‌ی معماری معاصر به شمار می‌رود. فضاهای کار اشتراکی، به عنوان پدیده‌ای نوظهور، اغلب در دل این بازتعریف‌ها متولد می‌شوند. ایستگاه‌های مترو و اتوبوس، کارخانه‌ها و سوله‌های متروکه و نمایشگاه‌های کم‌بازده، به مثابه بوم‌هایی خالی، فرصتی استثنایی برای خلق فضاهایی چندوجهی و انعطاف‌پذیر فراهم می‌کنند. این فضاها، با حفظ هویت تاریخی و کالبدی خود، به زیست‌گاه‌هایی نوین برای خلاقیت و نوآوری بدل می‌شوند.
مرکز نمایشگاهی بوستان گفتگو، به عنوان سایت پروژه، از جمله این فضاهاست که با برخورداری از پتانسیل‌های متعدد، از جمله دسترسی آسان، همجواری با پارک، و وجود زیرساخت‌های تأسیساتی، بستری ایده‌آل برای تحول بود. این ساختمان پنج‌طبقه، با فرمی پیچیده و بزرگ‌مقیاس، می‌بایست در چارچوب برنامه‌ای بلندمدت، به بزرگ‌ترین مرکز نوآوری ایران تبدیل شود؛ فضایی که بتواند پاسخگوی طیف وسیعی از عملکردهای خرد و کلان باشد. در این میان، پیشنهاد طراح، مبنی بر اختصاص طبقات سوم و چهارم به عنوان نقطه آغازین این تحول بود.
فرآیند طراحی با واکاوی دی‌ان‌ای شرکت‌های حاضر در چنین فضاهایی آغاز شد. نتایج این بررسی‌ها نشان می‌داد که یکی از مهم‌ترین چالش‌های فضاهای کار اشتراکی، حل تعادل میان دو عنصر متضاد اما مکملِ تعامل و تمرکز است. این دوگانگی، نیازمند راه‌حلی بود که هم به ایجاد فضایی برای همکاری و تبادل ایده‌ها پاسخ دهد و هم امکان تمرکز و کار فردی را فراهم کند. به این ترتیب، ایده‌ی ایجاد بلوک‌های مستقل و ایزوله، که از نظر بصری با محیط پیرامون در تعامل باشند، در کنار میزهای کار اشتراکی، به عنوان راه‌حلی خلاقانه مطرح شد. این بلوک‌ها، همچون جزیره‌هایی در دل فضای جاری و سیال تعاملات، هم حریم خصوصی را حفظ می‌کردند و هم امکان ارتباط غیرمستقیم با فضای کلی را فراهم می‌آوردند.
با ایجاد فواصل میان بلوک‌های کاری و دعوت نور طبیعی به فضاهای حرکتی، فضاهای اختصاصی و مستقل واحدها معنایی عمیق‌تر یافتند. نور، به عنوان عنصری حیاتی در معماری، نه تنها به روشنایی فضا کمک می‌کرد، بلکه با ایجاد سایه‌روشن‌های پویا، به فضای داخلی جان می‌بخشید. این بازی نور و سایه، هماهنگ با مسیرهای حرکتی، سرزندگی و پویایی فضا را دوچندان کرد. فضاهای بینابینی، که پیش‌تر تنها به عنوان راهروهایی عملکردی تلقی می‌شدند، به مکان‌هایی برای مکث، گفت‌وگو و الهام‌بخشی تبدیل شدند.
در این پروژه، تلاش شد تا با حذف پوشش‌ها و فینیشینگ‌های الحاقی و زائد، جان اصلی بنا عریان شود و به اصالت خود بازگردد. این پاکسازی و خالص‌سازی در متریال‌های پوششی، نه تنها صداقت و خلوص را به کالبد فضا تزریق کرد، بلکه به فضا هویتی صریح و صادقانه بخشید. با حفظ سازه‌ها و تأسیسات به صورت اکسپوز، ضمن صرفه‌جویی در هزینه‌ها، اصالت ساختمان به عنوان یک اثر زنده و روایت‌گر حفظ شد.
این پروژه تلاش می‌کند به یکی از اصلی ترین چالش های کارآفرینان والد نیز پاسخ دهد، تعارض بین محیط پویای استارتاپی و نیازهای عاطفی کودکان در سنین حساس ۱-۳ سال که منجر به خروج استعدادها از اکوسیستم نوآوری می‌شود. راه‌حل، طراحی فضاهای کاری دوستدار کودک است که با ترکیب روانشناسی رشد و معماری، محیطی امن و تعاملی ایجاد می‌کند تا هم والدین به کار بپردازند و هم کودکان با اضطراب کمتر در مجاورت آن‌ها حضور داشته باشند.
این فضاها با بهره‌گیری از نور طبیعی، رنگ‌های آرامش‌بخش و مناطق انتقالی، بر اساس نظریه دلبستگی طراحی می‌شوند. چنین محیط‌هایی نه‌تنها تعادل بین کار و خانواده را ممکن می‌سازند، بلکه با انعطاف‌پذیری فضایی، الگویی انسان‌محور از معماری معاصر ارائه می‌دهند که در آن رشد حرفه‌ای و تربیت کودک به‌صورت همزمان امکان‌پذیر می‌شود.
English
Please click on the link below to view the project's information in English language.
Click Here!
