Workshops

Persian

نام ورکشاپ: دلتا زد
مکان برگزاری: کانون معماران معاصر، تهران
مدرسین: Edouard Cabay, Rodrigo Aquirre
استادیار: رامتین طاهریان
تاریخ: بهمن ماه 1395
همکاران: Appareil / تحقیقات اولیه توسط: Hsin Li, Jenrung Hong
شرکت کنندگان: آرمین بادیان، بهار باقری، نگار بیصادی، ماندانا تنباکویی، امیر جاودان، آیدا جهانشیری، رضا حسامی، سروناز حسینی، مرجان خالقی، نعمت‌الله صفری، غزال رافالیان، امیرعلی زینتی، سروین سرابی، اویس شهنایی، سروش گریوانی، محمدرضا مهجوری، آرمان نجاری | با تشکر ویژه از پانیذ فرخ‌سیر
عکاس: در توضيحات تصاوير قيد شده است.

معماری حوزه‌ ایست که ریاضیات را مجاب می‌کند تا از دنیای تئوری خارج شده، و با واقعیت ملموس مواجه شود. نقوش اسلیمی، به عنوان مثالی از بکارگیری ریاضیات ئر طراحی، که در دنیای ساخت به کاشی‌های سرامیکی تبدیل می‌شوند، منجر به ایجاد موتیف‌های بسیار پیچیده‌ای اما سطحی‌ای می‌شوند که بسیاری از فضاهای جهان اسلام را تزئین کرده‌اند. این نقوش دارای ساختاری مخفی‌اند، سیستمی مانند یک کد، الگوریتم یا حتی نوعی بازی متشکل از اعمال ابتدایی هندسی مثل تقارن و چرخش. این سیستم پایه‌ای در نقوش قابل رویت نیست ولی به دلیل تاثیر آن به عنوان سیستم سامان‌دهنده این ساختارها، به وضوح قابل درک است. کاشی‌ها بر اساس این قوانین سر جای خود می‌نشینند، برای مثال، در دو سوی راستایی فرضی. راستایی که ساخته نمی‌شود و صرفا به عنوان شبکه‌ای از خطوط مخفی، این نظم را دیکته می‌کند.

در قلمروی ساخت و ساز فیزیکی، کاشی‌های سرامیکی نوعی بازنمایی از سیستم‌های ریاضیاتی‌اند. تعدادی کاشی چند وجهی که با یکدیگر در فرم و رنگ تفاوت دارند، داخل شبکه‌ای سیستماتیک قرار می‌گیرند تا بستری بی‌انتها از این ستاره‌ها را بوجود بیاورند. فرد معمار و مجری این نقوش در راستای ساده‌سازی و بهینه‌کردن روند تولید، متناسب با قالب نمونه نقوش، قطعات مشابه با رنگ و فرم خاص خود را بازتولید می‌کرده و در نتیجه فرشی از قطعات تکرار شونده سرامیکی را خلق می‌کرده است. در گذشته، خواسته‌های سازنده، ریاضیدان را محدود می‌کرده است. امروزه می‌دانیم که علم ریاضیات در آن زمان بسیار پیشرفته تر از نیازهای دنیای ساخت و ساز بوده است.

اما اکنون، تکنیک‌ها بواسطه‌ی انقلاب دیجیتال تکامل پیدا کرده‌اند. سیستم‌های تولید انبوه که با روش‌های عددی کنترل می‌شوند، و بوجود آمدن پردازشگرها و امکان انجام محاسبات سریع‌تر، روش‌های سنتی تولید صنایع دستی، مورد بازاندیشی قرار گرفته‌اند. ساخت ابزارها نیز تکامل پیدا کرده، استانداردسازی روشی پیش پا افتاده تلقی می‌شود و ریاضیات بسیار پیچیده‌تر می‌تواند در روند تولید معماری بکار گرفته شود. برای مثال، پارامتریزه کردن روند طراحی و ساخت، به این معنا که ضرورت تکرار عینی اجزا، چند وجهی‌ها یا سرامیک‌ها بواسطه امکان اینجاد تغییرات، دیگر وجود ندارد، قابل دسترسی است. علاوه بر این، شبیه‌سازی و مدل‌سازی دیجیتال، تحلیل‌های توپولوژیک و سازه‌ای، به ما کمک می‌کنند تا سیستم‌های هندسی را به مثابه ساختار‌هایی سه‌بعدی، بهتر بشناسیم و مورد بررسی قرار دهیم.

این پژوهش که در قالب یک کارگاه عملی آموزشی 10 روزه شکل گرفت، قصد داشت تا با عمق بخشیدن به سیستمی هندسی، و با اشاره به ظرفیت‌های سازه‌ای، و گسترش پتانسیل‌های کاربردی وسیع این ساختارها، سطحی بودن آن را مورد سوال قرار بدهد. این پژوهش با هدف خلق فضایی به دور از هرگونه تایپولوژی معماری، مثل سایبان، پاویون و یک ساختمان شکل گرفت. فضایی که می‌توان آن‌را به عنوان هرنوع بیان مادی که منجر به سه‌بعدی سازی و پارامتریزه کردن سیستمی ریاضیاتی از شبکه‌ها منجر شود، تعریف کرد. در طول دوره، شرکت‌کنندگان علاوه بر بررسی نقوش هندسی در لایه‌های مختلف، با رویکردهای گوناگون اقدام به بازتولید این ساختارها به نحوی هوشمند و قابل کنترل کردند. به این ترتیب که در ابتدا با تحلیل کوچکترین عضو شکل دهنده یک مجموعه، و سپس با ترسیم دوباره سیستم با ابزار دیجیتال، پارامترهای تاثیر گذار و تعریف کننده هر سیستم شناسایی شدند. در نهایت با استفاده از ابزار فیزیکی به واکاوی این سیستم‌های دو بعدی در بعد سوم در راستای شناخت پتانسیل‌های فضایی و سازه‌ای آن پرداختند. خروجی نهایی این پژوهش، معرفی روند طراحی سیستماتیکی است که با نگاهی به گذشته، امکانات امروزی را در راستای محقق‌سازی اهدافی پیچیده‌تر در تولید معماری، بکار می‌گیرد.