توضیحات

حجم روز افزون ویلاهای حاشیه تهران، نه صرفا بعنوان مفری از شلوغی شهر و پناه در بافت مسکونی کم تراکم؛ بلکه حکایت شور شوقی مفرحانه دارند که میزبان تعطیلات و اوقات خوش ساکنینش هستند. سرزندگی برنامه ی باطنی نهفته در ویلا و میل به پرسه زدن، سرک کشیدن، کنجکاوی و کشف کردن، دید زدن های بازیگوشانه، دورهمی های مختلف، درهم تنیدگی درون و بیرون، همه و همه بهانه های خوبی برای خلق اتمسفری فعال و رمزآلودند. فضاهایی که ترغیب مضاعفی برای تحریک ذوق و کنجکاوی سوژه هایشان شوند و غیرمنتظره بودن، کیفیت حسی ویژه ای را در ذهن مخاطب ماندگار کند. بازی احجام پروخالی، مسیرها و راه پله های متنوع، نه تنها نفوذپذیری فضاها را تقویت می کنند، بلکه فرصتی بالقوه اند که مخاطبان از سر و کول بنا بالا روند و سیالیت فضاها همپای خاطراتشان شوند.

تهی وار، با تمایلاتی اینچنینی برای ترکیب فضاهای پروخالی در جعبه ای نسبتا منظم و ایستا شروع به رشد کردن نمود. ویلایی که بواسطه ی گشودگی خود در دو جبهه (در ضلع شمال و غرب رو به مناظر مطلوب و فاقد همسایه) و بسته بودنش در دو سمت دیگر (بواسطه ی سایت همسایه های بالقوه ی شرقی و جنوبی) تیپولوژی ترکیبی برونگرا-درونگرا را برگزید؛ بنای برونگرایی که حیاط های داخلی و فضاهای میانی متنوعی را در آغوش خود گنجانده است. حیاط شمالی حداکثری که بیشترین فاصله از بنا را حفظ می کند، بنایی نسبتا شفاف و برونگرا را در ورود به نمایش می گذارد و حیاط جنوبی حداقلی با ساقه های نوری مختلف، خرده فضاهای درونی می سازد.

حیاط شبه مرکزی که در دل پروژه جاگرفته، در هر سه طبقه با حفره های مسقف و روباز درگیر می شود تا درجاتی از پیوستگی به خود را حفظ کند و مانند تنه ای استوار، فضاها را گرد خود آورد و نور را تا عمق زیرزمین هدایت کند. در این عمیق ترین حیاط داخلی، تک درختی نسبتا سالخورده و با ارزش کاشته شده که نشانی از گذران تقویم عمر ساکنین دارد و با قد کشیدنش حضوری پررنگتر در فضاهای داخلی خواهد داشت. همزمان با تجربه ی نزدیک شدن به بنا و نظاره ی آن از جبهه های آزاد، نحوه ی قرارگیری پروژه در سایت تلاش دارد با تعلیقی حداکثری حجم را از زمینه ی خود جدا کند. ارتباط بصری حداقلی بنا با حیاط شمالی بواسطه ی استفاده از پله و نشیمنگاه مشبک طولی، کیفیت حسی متفاوتی را در تجربه ی نشستن و نظاره ی زمین بازی فراهم کرده و مضاف بر آن، فضای دنج و ویژه ای در مسیر شمالی زیرزمین خلق می کند.

بدین ترتیب بنا بصورت بصری و تلویحی سعی دارد ماهیت مکعبی خود را حفظ کند و بر خاصیت تندیسی خود بیفزاید. گرچه برنامه ی طبقات به تبعیت از تفکیک عرفی شامل حیطه ی فراغت (زیرزمین)، زیست (همکف) و سکونت شبانه (اول) می شود ولی ارتباط پیوسته ی فضاهای خالی با امکان های دسترسی متنوع که الزاما به حیطه های داخلی نفوذ نمی کند، اجازه ی ضمنی به پرسه زنی و استفاده ی حداکثری از ظرفیت فضاهای خالی محصور در ترازهای مختلف را می دهد (دسترسی های عمودی و افقی بنا و سایت امکان حضور و سیاحتی پیوسته در اکثر فضاهای بیرونی را فراهم می کنند).

مضاف بر اینکه حضور حفره ها، اتاق ها را بصورت جزیره ای سازماندهی می کنند و در قامت کاراکتری موثر، رنگ و متریال آجریشان برای روح بخشی به فضای داخل در سکانس پس زمینه فعال می شوند. از همین رو فضاهای پر با رنگ سبکتر سفید و فضاهای خالی با غلظت سنگین تر آجر نشانه گذاری می شوند و دوگانه ی فضایِ پرِ سبک- فضایِ خالیِ سنگین شکل می گیرد. و اینگونه است که حضور تراس ها و حیاط های متنوع در کنار فضاهای عمومی و خصوصی سعی در پاسخ به نیاز طبیعی مخاطب برای بهره وری از طبیعتی دارد که هوایش در خارج از شهر شلوغ تهران، روی خوش تری به ساکنینش نشان می دهد.

English

Please click on the link below to view the project's information in English language.
Click Here!