توضیحات

ایده طراحی
درچنین زمانه ای که تصاویر تماشایی از مجرای رسانه ها و شبکه های مجازی ایده ال های شکننده مخاطب شکل می دهند، مفهوم سکونت و اندیشیدن معمارانه و عمیق به آن نمی تواند بی تاثیر از این تصاویر باشد؛ از این رو، برای تولید فضایی مسکونی و تا اندازه ای تماشایی، این پرسش اصلی معمار در طراحی خانه بوده، پرسشی که مرتبا در فرایند طراحی یادآوری شده است و فرایند طراحی پیرامون آن تدوین شده است:
معماری خانه، در کجای طیف، یعنی بین امر تماشایی و امر صمیمی جا دارد؟

اتمسفر خانه
در همان مراحل نخست، نیازها و نگرش های کارفرما در دو دسته عملکرد و اتمسفر فضا واکاوی شد.  چیدمان فضایی عملکردها را نهایتا معمار به سرانجام رساند. در طراحی خانه، چالش اصلی در نگرش ها است، چرا که در میان عموم کارفرمایان با ذائقه مدرن و نیز غالب معمارها، تصور یک خانه خوب، زیر سایه تصاویر تماشایی و سطحی اینترنت، لغزان، شکننده و فریبا شده اند؛ از این رو، با گفت و گوهای مداوم بین کارفرما و معمار و دعوت همیشگی او به اندیشیدن ورای این تصاویر، اتمسفر خانه چنین ترسیم  شد:

- خانه ای که فروتنانه در بستر خود جا بگیرد و صمیمیت آن با مصالح و المان های آشنا و پرداخت های معمارانه تامین شود؛
- امر تماشایی به کمک آرایش جدید این عناصر آشنا تعریف شود؛
- ورودی پیاده آن تاویلی مدرن از سردرهای خانه های سنتی سنندج باشد؛
- طبقه اول در تعامل موثر با حیاط و عناصر آن سازمان دهی شود؛
- با توجه به امکان نورگیری از یک نما، درون خانه حسی دلتنگ، کوچک  و بسته نداشته باشد؛
- سفید، رنگ غالب و زمینه باشد؛ و سایر رخدادهای فضایی و پرداخت های معماری در دل این زمینه شکل بگیرند؛
- ویدها به فضاهای به یادماندنی و قابل استناد بدل شوند.

سازمان دهی فضایی المان های تماشایی
وید: با استقرار وید مرکزی در وسط حجم، تمام بدنه های آن امکانی مناسب برای گسترش فضا در دو جهت افقی و عمودی و پرداخت های معمارانه شده اند؛ در یک بدنه، مکعب معلق به رنگ خاکستری، پذیرای شیشه سبزرنگی است که نور و تصاویر برون و درون خانه را آغشته به طیفی از نور سبز بازتاب می نماید. در بدنه روبروی آن، استقرار پذیرایی (در طبقه اول) و نشیمن خصوصی (در طبقه دوم) که به وید مشرف هستند، دید را در دو جهت گسترش می دهد. سقف وید هم با الهام از مقرنس ایرانی طراحی شده است. در بدنه جانبی، محور خطی قرار دارد که دید را در جهت افقی گسترش می دهد؛ این محور، ستون فقرات فضایی پروژه است و بیشترین پرداخت را در جزئیات معماری دارد.

سازمان دهی فضایی المان های صمیمی
طبقه اول: به جای یک پذیرایی بزرگ و فراخ که امروزه در خانه­های سنندج به امری معمول بدل شده است؛ پذیرایی و نشیمن در دو سوی خانه قرار گرفتند. آشپزخانه سلول فضایی مشترک بین این دو است و محور خطی ارتباط بصری و فیزیکی این دو را فراهم می کند. پرداختن به عناصری چون آب، گیاه، چوب و سنگ طبیعی در نورگیر شمالی باعث تعامل موثر و صمیمی بین این فضا با نشیمن و آشپزخانه شده است. این فضای دنج امکان صبحانه خوری و خلوت را برای کاربران فراهم می کند.

طبقه دوم: در این طبقه، اتاق های خواب کودکان در نزدیکی هم و اتاق خواب والدین با فاصله از آنها قرار گرفته اند؛ مطالعات قابل استنادی این نوع تقسیم بندی را در استقلال شخصیتی و رفتاری کودک موثر می دانند. اتاق های خواب کودکان پیرامون جعبه نورگیر سازمان دهی شده­اند به طوری که، تعبیه بالکن مشرف به نورگیر، امکان تجربه شخصی را برای کاربران پدید می آورد.

پرداخت هاي معماری: آفرینش نو از عناصر آشنا
این پروژه سعی دوگانه دارد: ازیک سو، آفرینشی نو به کمک عناصر آشنا در معماری ایرانی و از سو دیگر ارائه زبانی معاصر در طراحی خانه که با امر تماشایی نسبتی اندیشمندانه داشته باشد. ساختار شکل و فرم در معماری ایرانی، تفاوت اساسی با معماری غرب دارد؛ یکی از این تفاوت ها شیوه پرداخت های معمارانه روی سطوح است (کاربندی، مقرنس  و نقوش برجسته). معمار می تواند با استفاده از این المان ها تجره ای انسانی تر و صمیمی خلق کند؛ چون به جز حس بصری این عناصر می توانند سایر حواس را هم تحریک کنند. به این اعتبار معمار سعی دراستفاده از آن ها فراتر از تزئینات دارد، آنچه که از آن می توان تحت عنوان پرداخت های معمارانه نام برد. اوج این کار در محور خطی و در وید مرکزی است.

English

Please click on the Link below to read the information in English Language.
Click Here!